اگر قرار باشد حرف آقای Sergio Canavero جراح مغز و اعصاب ایتالیایی را باور کنیم، نخستین عمل جراحی پیوند سر تا سال ۲۰۱۷ ممکن خواهد شد. او میگوید این جراحی میتواند بیماران مبتلا به امراض صعب العلاج یا کسانی که دچار آسیبهای شدید شدهاند را نجات دهد. اما اکثر متخصصین مغز و اعصاب همچنان معتقدند انجام موفقیتآمیز این جراحی در آیندهی نزدیک امکانپذیر نخواهد بود.
چرا دکتر کاناوارو معتقد است چنین عملی امکانپذیر است؟
گرچه چنین چیزی بیشتر شبیه به داستان هیولای فرانکنشتاین به نظر میرسد اما حقیقت این است که دانشمندان سالهاست در حال کار و تحقیق برای انجام چنین کاری هستند. در سال ۱۹۷۰ جراحی به نام Robert White سر یک میمون را به بدن میمون دیگری پیوند زد. ستون مهرههای این میمون هرگز به بدن جدید پیوند نخورد و فلج باقی ماند اما گردش خون در مغزش موجب میشد حسهای بینایی، شنوایی، چشایی و بویایی خود را داشته باشد. تا این که در نهایت سیستم ایمنی بدن، سر جدید را پس زد و موجب مرگ میمون شد. در نوامبر سال گذشته نیز دانشمندان سر ۱۸ موش را با هم جا به جا کردند، مغز این موشها دارای امواج طبیعی بود و میتوانستند پلک بزنند و سبیلهایشان را تکان دهند اما از گردن به پایین فلج بودند و سه ساعت پس از جدا شدن از دستگاههای تنفس، جان خود را از دست دادند.
مشکل کجاست؟
مسلماً وصل کردن نخاع برای این که سر بتواند بدن جدیدش را کنترل کند، مهمترین مسئله است. کاناوارو میگوید برای اتصال نورونها میتوان از Polyethylene Glycol استفاده کرد. پیش از این هم دیده شده که این ماده میتواند آسیبهای نخاعی موشها را بهبود ببخشد و دانشمندان دیگری هم از سیمهای الکتریکی برای اتصال نخاعِ قطع شدهی موشها استفاده کردهاند. اما این که آیا این شیوهها را میتوان برای ترمیم نخاع جانداران دیگر و انسانها نیز به کار برد یا نه هنوز مشخص نیست. از طرفی اگر بافت اضافهای در محل اتصالات و زخمها به وجود بیاید، میتواند مانع جوش خوردن کامل نورونها شود و مسلماً هنوز برای آزمایش آن روی انسانها خیلی زود است.
حتی اگر نورونها با موفقیت به هم متصل شوند، باز هم تضمینی وجود ندارد که دو نیمهی بدن بتوانند به خوبی با هم ارتباط برقرار کنند و بدن توانایی حرکت داشته باشد. در جراحی پیشنهادی کاناوارو، بیمار باید به مدت چهار هفته در کمای مصنوعی به سر ببرد مبادا اتصالات نورونها دچار خدشه یا مشکلی شود که این هم به نوبهی خود میتواند مشکلساز باشد: کما همیشه به عنوان راه حل نهایی در نظر گرفته میشود چرا که خطراتی مانند ایجاد لختهی خون، عفونت و کاهش فعالیتهای مغزی را در پی دارد. البته جراحی هم فرآیند بسیار پرخطری است چرا که اگر برای مدتی طولانی به مغز اکسیژن نرسد خواهد مرد و دیگر قابل پیوند نخواهد بود.
مشکل بزرگ دیگر، بُعد اخلاقی مسئله است. مثل این که چرا یک نفر باید پیوند یک بدن کامل را دریافت کند در حالی که اعضای مختلف همان یک بدن میتوانستند جان چندین نفر را نجات دهند؟ یا این که اگر سر یک نفر روی بدن فرد دیگری قرار گیرد شناخت صاحب سر از خودش چطور تحت تاثیر قرار خواهد گرفت؟ اما گذشته از همهی این مسائل این که پیوند سر تا دو سال آینده امکانپذیر شود بسیار دور از واقع به نظر میرسد.


سلام | تعداد نظرها: 1
- ویرایش
مطالبون بسیار مفید و ارزنده س اما امکان دانلود و ذکر منابع رو هم لحاظ کنید
حیفه ک اینقد محدودش کردید
این ب دور از انتظارات
ممنون میشم لحاظ کنید